โลกนี้มีสิ่งประหลาดเพราะปากกาช้าน

บทนำ

[บัวบรรยาย]

               ณ ห้อง ป.6/4

               “ฉันชื่อเรดดี้แล้วเธอล่ะ”

               “ย๊าก(เตะ)”

               “…”

               “ไคโตะในห้องน้ำ มันฟินมากเลย ตอนที่มัน...”

               เสียงคุยกันดังสนั่นหวั่นไหวเนื่องจากไม่มีคุณครูคอยควบคุมดูแล กลุ่มของกะปุ๊กเล่นตุ๊กตาแสนน่ารัก ส่วนพวกผู้ชายก็คุยเรื่องหื่นกาม เล่นกระโดดเตะกัน โมโมนั่งแต่งนิยาย ติ๊ดตี่ กาย นั่งทำงาน ดรีม จับกลุ่มคุยเรื่อง yoai ช่างเป็นห้องที่น่ารักเสียจริง

               “แย่แล้ว! ทุกคน ซอมบี้บุกโรงเรียนเราแล้ว” ปอนด์เปิดประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเสียงดัง เพื่อนทั้งห้องหันไปมองปอนด์กันเป็นตาเดียว เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งที่ปอนด์พูดก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ส่วนน้อยหวาดผวา บางคนอยู่เฉย

               “ตอนนี้มันอยู่ที่อาคาร 4 กูเดินงานให้ครูกล่อมแล้วเห็นพอดี ใครอยากกลับบ้านไปหาพ่อหาแม่ก็มากับกู” ปอนด์พูดเหมือนตัวเองเป็นใหญ่ แต่ก็ยังมีส่วนน้อยที่ฟังปอนด์พูด คนที่เชื่อว่าซอมบี้มีจริงก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาหาปอนด์ที่อยู่หน้าห้อง

               “เดี๋ยวๆ ฉันไปด้วย” ฉันตะโกนเรียกปอนด์ที่กำลังบิดประตูลูกบิด

               “อ้าว! บัวก็จะไปด้วยเหรอ มาสิ” ปอนด์พูดแล้วกวักมือเรียกฉัน ฉันรีบวิ่งตามปอนด์ไป

               เมื่อถึงที่หน้าบันไดปอนด์ก็ยืนหยุดกับที่

               “มีอะไรเหรอปังปอนด์” กะปุ๊กเอ่ยถาม

               “นี่พวกนายเชื่อเรื่องซอมบี้เหรอ? ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ตลกสิ้นดี” ปอนด์ปล่อยกร๊ากออกมา มันตลกนักรึไงแกล้งเพื่อนแบบนี้

               “ย...อย่าบอกนะว่านายโกหก สนุกนักไง แกล้งเพื่อนแบบนี้” กะปุ๊กโกรธจนตัวสั่น

               “ใช่ ทำไมเหรอ?” ปอนด์ยักไหล่ทำหน้ากวนๆ

               “นายนี่มัน...”กะปุ๊กข่มความโกรธเอาไว้ ตอนนี้อารมณ์ที่กำลังเดือดพลุ่งพล่านของฉันทำให้มือมันขยับไปเองโดยไม่ทราบสาเหตุ

               “เพี๊ย!” เสียงตบดังสนั่นทั่วทั้งอาคาร ไม่วายที่เพื่อนคนอื่นๆจะแอบเปิดประตูออกมาดูเหตุการณ์แล้วขำกันยกใหญ่

               “กรรซ” เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ทุกคนต่างหันไปดู

               “เวณแล้ว ครูกล่อมมา” ปอนด์ตะโกนแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องรวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ และฉันที่กำลังตามไป

               “ครูกล่อมเดินแปลกๆนะ ว่ามั้ย?” โมเอ่ยขึ้น ฉันหันไปดูครูกล่อมแบบลวกๆ แปลกจริงๆด้วย

               “จริงด้วย” ฉันเผลอเอ่ยออกไป ครูกล่อมเดินช้าผิดปกติ แล้วก็ไม่จับราวบันได คงจะไม่มีคนแก่คนไหนประเมินตัวเองสูงไปที่จะไม่จับราวบันไดหรอกนะ

               “ซอมบี้” โมเหมือนถูกหยุดเวลาเอาไว้ ครูกล่อมเป็น ‘ซอมบี้’ อย่างนั้นเหรอ...

               “โม บัว หนีเร็ว!” กะปุ๊กตะโกนเรียกพลางเดินมาจูงมือโมที่กำลังช็อค พงกเราวิ่งไปที่บันไดอีกฝั่งแต่แล้วก็พบกับซอมบี้ครูมาลัย เอิ๊ก

               ไม่มีทางหนีอื่นอีกแล้วนอกจากวิ่งเข้าห้อง

               พวกเรา 3 คนที่กำลังวิ่งเข้าห้องกัน แต่แล้ว...

               “ว๊าย!” ฉันร้องตกใจ เหมือนมีใครเอาอะไรบางอย่างมาเหนี่ยวฉันเอาไว้แล้วพาฉันออกมาจากสถานการณ์บ้าๆแบบนั้น

               ฉันจะรอดมั้ยนะ หรือจะซวยยิ่งกว่าเดิมน่อ

[จบการบรรยาของบัว]




อัพทุกวันอาทิตย์